12 دی، روز رشت!
سلام شهر من.سلام رشت من. ممنون که اجازه دادی در تو متولد بشم، مدرسه برم، درس بخونم، قدم بزنم و از دیدن قسمت به قسمتت لذت ببرم. ممنون که اجازه دادی وقتی تو خیابونات قدم میزنم احساس امنیت کنم و هیچوقت حتی از اینکه ۱۱ شب تنها بیرون باشم، نترسم. ممنون که مردمت این قدر شریفن، این قدر با فرهنگن، این قدر شادن و کم پیش میاد که غصه بخورن و همیشه تلاش میکنن که تو لحظه زندگی کنن و نذارن مشکلات از پا درشون بیاره. رشت من، ممنون که زیباترینها و خوشمزهترین هارو داری و هیچوقت برای هیچکس تکراری نمیشی. کیه که بیاد رشت و بره میدون شهرداری و عاشق نشه. بره باغ محتشم و از طبیعت بکرش شگفتزده نشه. بره خونه میرزا و از اون همه اصالت حظ نبره. بره خونه سمیعیها و از دیدن اون معماری فوقالعاده به وجد نیاد؟ رشتِ من، شهر اولینها، ﺍﻭﻟﯿﻦ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﻣﻠﯽ ﺍﯾﺮﺍﻥ، ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺍﯾﺮﺍﻥ، ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻌﻠﻮﻟﯿﻦ ﻭ ﺳﺎﻟﻤﻨﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ (ﺗﻮﺳﻂ ﺩﮐﺘﺮ ﺁﺭسن ﻣﯿﻨﺎﺳﯿﺎﻥ)، اولین داروخانه شبانهروزی در ایران، ﺍﻭﻟﯿﻦ ﭼﺎﭘﺨﺎﻧﻪ ﻭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺍﯾﺮﺍﻥ، ﺍﻭﻟﯿﻦ شهرداری ایران و اوﻟﯿﻦ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﻪ ﺍﯾﺮﺍن، شهر فرهیخته ترینها، میرزا کوچک، بانو آذر اندامی (مخترع واکسن وبا)، دکتر معین(مولف فرهنگ معین)، دکتر بهزاد، پروفسور سمیعی، پروفسور رضا، کیومرث صابری (گل آقا)، مه لقا هوشمند، حمیده خیرآبادی و البته شهر خوشمزهترینها، اناربیج، مرغ ترش، باقلاقاتوق، کال کباب و میرزا قاسمی، ممنون که سالیان سال همین موندی، همین قدر زیبا، همینقدر خاص و همینقدر دلبر.